Over lijf en leden

vrijdag 16 september 2016
----hang in there, er volgt een zondvloed aan woorden en
gedachten  zonder mooie plaatjes. Voor vrolijkheid van alle aard
verwijs ik graag door naar de volgende blog in je leeslijst ;)
---


Het fluistert.
Ik liet het hier al eens vallen, dat mijn teerbeminde omhulsel het jaar inzette met protest. Iedereen maakt keuzes in zijn leven, ook blogsgewijs kies je wat je deelt. Ik schreef het nooit op of maakte nooit de bewuste keuze, maar ik handhaaf voor mijn online plek "deel de mooie kant van het verhaal". Wie hier meeleest weet wellicht waarover ik het heb, ik vertel en toon mijn naaisel, het maakproces en mijn gedachten erbij. Ik ben daarin behoorlijk eerlijk, die dingen lopen hier ook niet altijd van een leien dakje, ik verzwijg niet maar probeer zo goed en kwaad te omschrijven hoe het eraan toe ging. Soms een fluitje van een cent, soms een naaisel dat ik het liefst van al vér weg zou katapulteren.
De andere kant van het verhaal, hoe ik leef en wat er naast het hele naaigebeuren in me omgaat, dat blijft meestal aan deze kant van het scherm hangen. Keuzes, ik zei het al. Maar ik ben wie ik ben en nét daarom wil ik toch graag eens neerschrijven waarom het hier slechts fluistert in plaats van te bruisen van leven.

'Je ziet er goed uit'
Sinds januari heb ik er een trouwe, erg uitgesproken metgezel bij. Mijn lijf had al links en rechts wat mankementjes waarmee ik niet zomaar doe wat ik wil, maar zo allesoverheersend verlammend maakte ik tot dan nog niet mee. Dagen waarop de minste beweging je lijf in vuur zet, waarop het lastig is een deur te openen, waar lezen geen optie is omdat het boek te zwaar is, dagen waarop zelfs je hoofd rechtop houden een opgave is. Niet echt de dingen die je het liefst met anderen deelt, dus zwijg je maar en word je goed in het opzetten van een masker waar slechts je liefsten door kijken en zien dat het helemaal niet goed gaat met je. Alsof hoe je eruit ziet toont hoe het met je gaat.

Het glas is niet leeg.
Tot de geboorte van de Khadetjes propte ik de volledige 'huisapotheek' - pleisters inclusief - in zo'n mini ijsdoosje, meer was zelden van doen. Sinds het begin van het jaar trok ik van dokter naar specialist, kinesist, scanner, weet ik veel wie of wat en kreeg ik verschillende etiketjes en immense pillendozen. Dat kleine, ieniemienie doosje volstaat al lang niet meer en is vervangen door uit de kluiten gewassen familieverpakkingen. Ik ben van nature behoorlijk optimistisch, zelfs een bodempje in het glas is bij mij nog halfvol maar het blijven zoeken en het hele medische systeem maken zelfs mij soms moedeloos. Ik zou je zo graag vertellen wat me mankeert, helaas vond ik nog niemand die het mij kon vertellen.

Ga een hobby zoeken
Gelukkig heb ik een aantal sterke schouders rond me, waar ik welkom ben om uit te janken maar ik kan je verzekeren dat ik ziek zijn met andere ogen bekijk. Want zo'n allesoverheersende pijn zet je (leef)wereld op zijn kop, dat kan ik je alvast vertellen.
Als afsluiter van een behandeling kreeg ik deze week dè remedie voorgeschoteld 'Mevrouw, zoek een hobby om u te ontspannen'. Ware het niet dat ik met mijn mond vol tanden perplex zat te wezen, ik gaf die arts mijn virtuele adres. Naast een hele rits hobby's die ik het afgelopen jaar zo goed als allemaal afbouwde, net omdat het niet meer gaat. Maar als je hier wat ziet verschijnen, dan weet je dat het op doktersbevel is #schaterlach

Hand op mijn hart, nog nooit was het zo moeilijk om op die oranje knop daar rechtsboven te klikken - aka "publiceer" voor wie geen bloggerblog heeft. Ik vraag en wil geen medelijden, ik probeer woorden te vinden voor wat in mijn hoofd leeft, uit te leggen waarom mijn hart zo'n zeer doet dat het hier fluistert. In gedachten naai ik dat de brokken er af vliegen, ben ik al klaar met de zomercollectie 2017, en hoop ik dat jij hier in een volgend bericht het resultaat van enkele goede momenten mee bekijkt. x

78 opmerkingen:

  1. Wat dapper dat je dit toch wil delen. Wat lijkt me dat een hel om dag in-dag uit te moeten omgaan met een pijnlijk lijf terwijl je zoveel wil (en ook kunt in je hoofd) en wat onnadenkend van zo'n arts om dan zo'n advies te geven.
    Ik vind het altijd geweldig om jouw blog te lezen omdat jouw naaisels tot de mooiste op het web behoren en je er zo leuk over kunt vertellen en heb er nooit bij stil gestaan hoeveel moeite dit jou kost. Ik wens je veel sterkte en hoop dat ze gauw met een diagnose komen waar je verder mee kunt.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel voor die lieve woorden!
      Ik twijfelde echt over delen, dit zijn niet de dingen die een mens liefst van al deelt. Maar toen bedacht ik dat als iedereen steeds maar zwijgt, we evengoed met zijn allen vrolijk enkel de mooie kanten blijven tonen terwijl dat voor heel wat mensen zo niet is.

      Verwijderen
  2. Ik duim voor je dat er snel een oorzaak en oplossing uit de bus komt maar ik vrees ervoor. Dat het niet helemaal vlotjes verloopt had ik al door. Ik lees hier graag mee ook is het rustig maar ik wacht geduldig met je mee. Knuffeltje Carla

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het 'grappige' is dat ik zelf niet echt hoop op snel, ik hoop gewoon op ooit. Maar dat belet me niet om in tussentijd te proberen en zoeken naar wat wel helpt - en me af en toe op te winden over hoe achteloos er met mensen omgesprongen wordt, dat ook ;). Het komt, dat weet ik gewoon!

      Verwijderen
  3. Ik herken je volledige verhaal. Spijtig genoeg. Inclusief de verplichte naai- en blogpauze en de eindeloze reeks onderzoeken. Ook hier geen diagnose, behalve dan: stress.... :-(

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dat klinkt niet goed... Zo'n contrast met je bruisende zelf. Ik hoop dat die snel weer komt aankloppen (voor jou hoop ik dat, voor alle duidelijkheid, want hier op mijn scherm ben je zowiezo een graag geziene gast). Dat de pijn een nare herinnering wordt. Ik duim mee!
    Liefs

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Sterkte, en houd de moed erin. En hopelijk weten de artsen en specialisten snel hoe ze je kunnen helpen.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Gatver toch :(

    Is het fybromyalgie? Vaak - net als mijn chronische vermoeidheid - een kwestie van een overprikkeld zenuwstelsel. Informeer je eens die kant op.... er zijn methodes je zenuwstelsel te "resetten", zodat je lijf weer normale pijnsignalen rondstuurt ipv deze, mogelijk overprikkelde... (Sorry als je dit al weet of als dit voor jou niet klopt.)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Die diagnose passeerde maar de dokters raken het niet eens, de zenuwen lijken trouwens ok te zijn, het zijn mijn spieren die het wat uithangen #schaterlach. Dus probeer ik die zoveel mogelijk te versterken voor een iets groter draagvlak, je weet maar nooit!

      Verwijderen
  7. Mss kan het wat zijn om ook eens te gaan opzoeken over "chronische lyme"? Een goede vriendin van kreeg jarenlang het etiketje fibro (=een uitsluitingsziekte, als ze niet vinden wat het is, dan zal het wel cvs of fibro zijn) Tot ze bij dr. De Meirleir kwam (de specialist inzake chronische lyme). En toen vielen alle stukjes op hun plaats. Veel succes met de zoektocht, hopelijk weet je snel meer...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik botste al op het fibro spook, ik las al zoveel over vanalles dat ik er bij momenten mee moest stoppen om niet onderuit te gaan - ongelooflijk wat er trouwens allemaal bestaat! Ik kwam die mens al vaak tegen, virtueel dan, en hou hem in mijn achterhoofd! Word ongetwijfeld vervolgd x

      Verwijderen
    2. Ik zou aanraden deze piste ook te bewandelen. Het is toch al meer voorgekomen bij mensen die al een hele zoektocht aflegden en dat het uiteindelijk lyme bleek te zijn. Ik wens jou veel moed en hoop mee dat je een diagnose krijgt. Verder blijf ik hier graag meelezen op welk tempo dan ook.

      Verwijderen
  8. Oh, kak zeg. Ik kan het niet anders zeggen. Ik duim voor een spoedige, deftige diagnose. Dikke kus, Sarah! x

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Zoek jezelf een hobby? Dat zei ie toch echt tegen de verkeerde persoon :)
    Hier mag je ook altijd komen uithuilen hé, don't forget.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hij had links en rechts wel een punt, maar dat deed me echt perplex zwijgen... Het goede is dat de kwaadheid ondertussen al wat gezakt is en ik daardoor ik precies weer een nieuwe drive heb om wat andere dingen uit te proberen, wie weet. Ik weet je te vinden x

      Verwijderen
  10. Jij? die sterke positieve/ creatieve meid.... ik hoop dat je je snel terug zo voelt zoals ik je nu omschrijf!
    Ik wens dat die dokters vlug weten hoe je het allemaal moet aanpakken om je opnieuw beter te voelen x

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Soms wankelt het wat, maar ik kom er wel. Misschien niet zo snel als ik zelf wil maar als er iets is wat ik leerde dit jaar, is het dat rustig ook vooruit is - x

      Verwijderen
  11. Bah, bah, bah! Ik vroeg het me zo af en toe wel eens af, terwijl de mooie maaksels en hilarische blogberichten ons om de oren vlogen hier... Geen goed nieuws dus... Wens zo dat er snel duidelijkheid en vooral verbetering komt!
    En geniet van de dagen en momenten dat het glas even meer dan halfvol lijkt, met de mensen om je heen en die verplichte hobby voor-mensen-waarvan-de-doktoren-ook-niet-weten-wat-ze-er-mee-moeten...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik geniet, bewuster dan tevoren x
      --- en verzamel stapels ufo's, dat ook. Maar ook die vinden hun weg wel ---

      Verwijderen
  12. Och toch! Wat naar. Ik hoop dat er toch snel een diagnose volgt en behandelplan waardoor je je beter gaat voelen. Dikke virtuele knuffel!!💋❤️

    BeantwoordenVerwijderen
  13. oh meid toch. Ik heb zo'n bewondering voor jou, je positivisme, je schrijfstijl, je creativiteit... Als ik maar 1 blog meer zou mogen lezen (door god weet welke straf), dan zou ik die van jou eruit pikken en al postte je nog maar een paar dingen per jaar, dan nog ben je favoriet... Het 'leven' is al zoveel lopen en moeten (van en voor onszelf en anderen), dat ik er al af en toe mijn hoofd in verlies los van enige pijn of kwaaltjes. Ik kan me niet inbeelden dat wel je hoofd maar niet je lijf nog meewilt. Het lijkt me heel moeilijk te aanvaarden. En al zeker als 'het beest' geen naam krijgt. Ik wens je veel moed in de strijd tegen het onbekende en blijf hier lezen, met of zonder fotootjes...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoewel fotoloze berichten behoorlijk bevrijdend zijn, hoop ik op een overvloed aan foto's #schaterlach. Zonder zwans, ik snap je. En word wat warm vanbinnen, dat ook x

      Verwijderen
  14. We hadden ons onlangs nog afgevraagd hoe het met je ging... we merkten je afwezigheid op en hadden op je blog al flarden opgevangen... Ik hoop dat je vlug de moed, fut, kracht vindt om je hobby verder uit te voeren (op doktersvoorschrift!) En dat je mensen rondom jou hebt die je begrijpen of goed kunnen inschatten. En wij, wij willen wel een luisterend oog zijn. ;-)
    Zus 1 , maar ik denk dat ik ook uit zus 3 haar naam mag schrijven!

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Vreselijk! Maar hou de moed er in, dikke knuffel

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Ik zoek de innerlijke boedha in me op om iets schoon, zinnigs en motiverends te zeggen. Helaas vind ik enkel mijne uiterlijke Boedha maar in mijn gedachten zijn al mijn schone, zinnige en motiverende gedachten bij jou!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik voel ze tot hier vrouw, en ik denk tegelijk aan jou... lukt het daar allemaal wat? x

      Verwijderen
  17. Maar Sarahlief toch! Ten eerste vind ik dat er hier veel, maar echt heel veel gebeurt. De blog blijft alive and kicking, althans veel meer dan de mijne een jaar geleden was. Misschien minder dan je zou willen, maar ik voel mij Khadetjesgewijs alleszins niet tekortgedaan :) En ten tweede voel ik je bijna door je woorden heen. De onzekerheid, de pijn, de schone schijn. Ook daarom schreef ik op mijn blog, zodat mijn omgeving kon zien wat er achter het vrolijke gezicht schuilging. Ik hoop écht, maar écht zo voor jou dat het snel een naam krijgt. En even snel een eind, al is dat misschien wat té optimistisch. Knuffel, lieve Sarah!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. We verstaan elkaar lieverd :). Het verschil is natuurlijk dat mijn dagen heel wat langer zijn dan die van jou waren (merk de verleden tijd op... ik blijf daarvoor duimen hé!) waardoor die grijze massa o zo veel plannen maakt. Beetje bij beetje leren ze te stappen in plaats van te galopperen, maar o wat is dat een lang en moeilijk proces :). En juist op die moeilijke dagen vind je ongelooflijke lieve post in de brievenbus en dan weet je gewoon dat alles goed komt. Alles komt goed. x

      Verwijderen
    2. Als we vergelijken win jij, big time. Helaas. Zelf ben ik daar dankbaar voor, al had ik ze met liefde van je overgenomen. (En dat meen ik, echt. Zonder verantwoordelijkheden over kids en job is ziek zijn zo veel makkelijker, en ik was nu toch bezig.) Ik hoop echt zo voor jou dat jouw pijn de mijne achternagaat en het zachtjesaan afbolt!

      Verwijderen
  18. En dan blijken dokters ook maar mensen te zijn ... en wat een goedbedoeld advies is, komt dan hard aan.
    Moedig om je verhaal te schrijven ... Ik sprak vorige week met een vriendin, die herstelt van kanker, terwijl we aan het genieten waren van de Raveel uitstap en je zag de frustratie op haar gezicht wanneer de goedbedoelde raad ('zoek een hobby', was er idd één van, ze kwam zelfs van mij) haar om de oren vloog ... Ze wil leven, terwijl haar lijf alle energie nodig heeft om te herstellen van een uitputtende kankeroorlog ... en vorige woensdag sprak ik met een andere vriendin, die van de ene operatie naar de andere wandelt, dit terwijl ze niets liever wil dan gaan werken, hobby's doen en haar kinderen zien groot worden. Ik schrok behoorlijk toen ik haar hoorde zeggen dat het, indien ze haar kinderen en man niet had, voor haar 'allemaal niet meer hoefde'
    Ik zeg je dit niet om jouw gevecht in perspectief te zetten, maar om je een hart onder de riem te steken en je te laten weten dat je niet alleen bent !

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik ken het perspectief... een van mijn naasten voert al jaren een kankeroorlog waar maar geen eind aan schijnt te komen. Nog nooit snapten we elkaar zo goed als nu. Ik benijd haar niet, zeker niet, maar zij weet waartegen ze vecht - niet dat dat een geruststelling is, maar het zou voor mij een verschil uitmaken als ik weet tegen wie of wat ik mijn best doe.
      Ik relativeer vaak genoeg dat het hier 'maar de spieren' zijn en geen levensbedreigende ziekte. Maar door al dat gerelativeer dreig ik mezelf voorbij te lopen want er zijn hier dagen waarop 'kwaliteit' ver te zoeken is. Gelukkig zijn er ook andere en ben ik niet alleen :). Het deed mij het afgelopen jaar al vaak denken over hoe (moeilijk) het is om erbij te zijn, bij mensen die in al hun zichtbare en onzichtbare vormen ziek zijn en hoe deugddoend het is om mensen te treffen die er gewoon zijn, zonder meer. x

      Verwijderen
  19. Ik lees je schaterlachjes altijd met veel plezier. Maar als ze minder talrijk worden, appreciëren we ze des te meer. Je hoeft je eigenlijk helemaal niet verantwoorden als het wat rustiger is, maar ik vind het heel dapper dat je de andere kant ook deelt.
    Dikke knuffel x

    BeantwoordenVerwijderen
  20. Ik heb nooit veel woorden te schrijven, noch goede raad weg te geven. Ik hoop gewoon dat het snel beter gaat. Je bent zo een lieve madam! Dikke knuffel

    BeantwoordenVerwijderen
  21. Heel veel moed, ik duim met al mijn vingers dat ze je kunnen helpen x

    BeantwoordenVerwijderen
  22. Ik hoop keihard met je mee. Ik ben net als jij, deel enkel de mooie kant van het verhaal, want dat is inderdaad je eigen keuze. Je moet je zeker niet 'verontschuldigen' of zo, ik ben gewoon telkens erg blij als er weer wat moois verschijnt, en in mijn achterhoofd ben ik dan opgelucht en hoop ik dat je weer de oude bent. Nu weet ik dus dat dat niet klopt, maar ik hoop uit de bodem van mijn hart dat het snel wel weer zo is. Geen diagnose krijgen, is zenuwslopend… Raad kan ik je niet geven, alleen maar: you rock!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het komt en gaat gelukkig in vlagen; het is er altijd maar bij momenten is het niet te harden. Niets om het luidkeels te verkondigen, denk ik dan ;). Ik rock verder op de redelijke dagen #schaterlach en hoop dat er toch eens een diagnose aankomt!

      Verwijderen
  23. Meid toch :-( . Ik weet zelfs even niet te zeggen.
    Ik hoop met je mee dat de dokters snel weten te vertellen wat het is en vooral hoe het te genezen... X

    BeantwoordenVerwijderen
  24. Mijn hart bloedt als ik het lees... Veel moed en goeie dagen en hopelijk gauw wat klaarte in je zoektocht! Dikke knuffel!

    BeantwoordenVerwijderen
  25. Ongelooflijk dat 'jouw beest' nog steeds geen naam kreeg... In tijden waar op ieders hoofd wel minstens één label met een -al dan niet passende- omschrijving kleeft, lijkt dit haast onmogelijk. Ik heb meestal een goed gevulde batterij, en kan me nauwelijks voorstellen hoe je je moet voelen. Vechten tegen iets wat je niet kent, waarvan je niet weet waartoe het in staat is... Ik kan alleen maar mee duimen dat het weer de goede richting uit gaat, ooit... En tot dat gebeurd: doe wat goed voelt, waar je kracht uit haalt, wat je een lach bezorgd.
    Wikkelgatjes (eenhuisjeopdebuiten.wordpress.com)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik kreeg al meerdere plakkerkes, maar als ze niet kloppen - of de medicatie doet niet wat ze zou moeten doen - dan kom je daar niet ver mee natuurlijk. Maar ooit hé, ooit ;) x

      Verwijderen
  26. - zonder woorden - maar ik hoop zo sterk op een positief evolutie

    BeantwoordenVerwijderen
  27. Och Sarah... het is echt kak zoals Eva zegt.
    Heel veel goeie dagen gewenst, waarbij de pijn draaglijk is, de zon schijnt en je niet moet uithuilen op een schouder.

    BeantwoordenVerwijderen
  28. Zo een moedige getuigenis als die van jou steekt vast heel wat mensen, die in een gelijkaardige situatie zitten, een hart in der de riem.
    Hopelijk wordt er snel een oorzaak gevonden voor jouw spieren die niet mee willen werken en dan liefst eentje die snel verholpen kan worden. Ik duim alvast!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Gho, er zijn zoveel dingen waarover altijd maar gezwegen wordt, ik pleit er niet voor dat iedereen alles op straat zou gooien maar af en toe wat openheid kan zo'n verschil uitmaken - denk ik.
      Ik doe mijn best mijn spieren zoveel mogelijk te versterken, dus stap voor stap kom ik er wel, daar ben ik van overtuigd! x

      Verwijderen
  29. Ik kan niet veel meer dan je een virtuele knuffel toesturen. Klinkt heel debiel, maar 't is wel gemeend.
    Bij deze.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. De wereld is aan de debielen, echt - zo sprak de onverbeterlijke én behoorlijk debiele optimist. Maar het zijn nét die dingen die de wereld mooier maken, dus dank je wel daarvoor!

      Verwijderen
  30. Ach, Sarah, wat vind ik het erg voor je dat je zo moet lijden. En mooi dat je het durft te delen. Want zo'n ziekte waar je nog geen naam voor hebt, en die vooral bestaat uit pijn, daar hangt nog altijd een taboe rond. Ik kan er spijtig genoeg van meespreken. Van de 101 onderzoeken en scans en de resem dokters waarbij je moet passeren, de ene al met meer zinnige uitleg dan de andere, en allemaal met hun eigen advies, dat je al dan niet gewoon laat passeren. Om maar te zwijgen van alle advies, welsiswaar goed bedoeld, van vrienden en familie en kennissen. En wat je eigenlijk gewoon het liefst zou willen, is om 's morgens zonder pijn op te staan en gewoon te doen wat iedereen doet. Zonder te moeten denken aan beperkingen, aan 'straks ga ik me dat beklagen' of ik zal morgen dan wel extra rustig aandoen... behalve dat ik hoop dat ze alsnog een naam voor jouw ziekte zullen vinden en meer nog, een oplossing. Maar ik hoop vooral dat je veel goeie momenten mag hebben om schoon fotookes en leuke teksten te delen, want dat is écht een therapie, daar kan ik ook van meespreken. Veel sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik volg je, helemaal. En tegelijk doet mijn hart zeer dat je het verhaal van deze kant zo goed kent... dank je wel voor het delen! x

      Verwijderen
  31. zonder woorden, want ik word stil van je tekst... dikke knuffel

    BeantwoordenVerwijderen
  32. sweetie, ik ben er altijd voor je! Knuffel x

    BeantwoordenVerwijderen
  33. heel moedig dat jij een stukje life behind the blog wil delen, want dat is vast niet makkelijk... ik blijf hier met veel plezier de goeie momenten volgen, maar zal ook eens vaker aan je denken als het een tijdje stiller blijft. Heel veel sterkte in jouw verdere zoektocht...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik meen het echt, op publiceren klikken was nog nooit zo moeilijk... er waren al concepten, die haalden het nooit. Maar voor mij bleef het zo wringen dat deze het uiteindelijk haalde ;). x

      Verwijderen
  34. Oh Sarah, voor zo'n bezige overactieve bij als jij moet dit vreselijk zijn. :( Ik hoop dat je toch een beetje opgelucht bent dat je het in de groep hebt gesmeten. We zullen je niet overstelpen met ons medelijden want daar heb je niets aan. We hebben eerder begrip. En ik hoop ooh zo hard dat er daar buiten toch minstens 1 dokter is die een juiste diagnose kan stellen en het juiste medicijn kan geven. (Zodat je pillendoos weer een slag kleiner wordt). Dikke knuffel xxxx zoen van Renéetje x

    BeantwoordenVerwijderen
  35. Ik vermoedde al iets, al hoopte ik iets anders. Als je forfait moet geven voor een naaiweekend dan kan het niet anders zijn dan 'gene kattepis'. Blij dat je toen in maart toch nog even langs kwam.
    Ik hoop uit de grond van mijn hart dat je toch stilletjesaan eens wat antwoorden begint te krijgen.
    En ondertussen wachten mijn oren heel aandachtig tot je eens opnieuw fluistert hier. x

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Oh, dat deed zeer, dat ik daar niet bij kon zijn... Gelukkig heb ik ook af en toe momenten waar het beter gaat dan toen! Wie weet een volgende keer beter! x

      Verwijderen
  36. Ik had in het begin van het jaar ook zo'n totale inzinking maar ik vond mijn energie terug in vitamine D capsules ... ik vermoed dat er bij jou wel veel meer aan de hand is. Helemaal niet fijn als je lijf niet mee wilt! Ik hoop echt dat je snel je energie mag terugvinden, dikke knuffel X

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Behalve rebellerende spieren ben ik medisch gezien zo gezond als maar kan zijn #schaterlach #komdattegenzeg. Zowel de arm-, schouders-, nek- als rugspieren zijn voortdurend overspannen, wat niet een van de meest fijne ervaringen is. Ik wacht niet op het magische pilletje (hahaha, tot ik het tegenkom uiteraard!) en probeer zoveel mogelijk te versterken, maar gaat maar traag en moeizaam. Nuja, het komt! x

      Verwijderen
  37. Maar manneke toch... en deze blogpost had ik bijna gemist... een blogpost over jouw eerlijk verhaal van verlies aan bruisende energie. Geen medelijden... nee, OK!... maar toch heb ik met je te doen. Je had het al wel eens laten vallen maar het blijft aanslepen he. Ik kan het me helemaal voorstellen hoe erg het moet wegen als je al die dingen die je zo graag doet (zo vaak) niet meer kan. Ik duim ook dat er snel toch ergens iemand is die de oorzaak vindt en met een oplossing aan komt. Het opperen van Lyme is vast belachelijk? Zal al wel onderzocht zijn...??? Veel moed hé meiske! Enne bij ons mag je ook altijd "uithuilen" hoor... we genieten hier zo vaak van toffe plezante posts... het mag gerust wel eens een keertje minder plezant!
    Heel veel liefs.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het maakt me niet gelukkig, voortdurend/vaak nee te moeten zeggen tegen dingen die me energie geven... en dat gaat niet alleen over naaien, maar evengoed over eens naar zee trekken met de khadetjes. Genieten van wat gaat - hahaha, helaas nogal vaak samen met de gevolgen van het toch te proberen ;) - is de boodschap!
      Nog geen Lyme-spoor gevolgd, maar ik ga erachteraan! Wordt vervolgd dus. x

      Verwijderen
    2. Een vriendin van me heeft Lyme en het deed me er aan denken. Ben vanzelfsprekend geen dokter hé...ga er toch maar eens achteraan!xxx

      Verwijderen
  38. Bah, bah bah, een lijf dat van 'stop' doet terwijl je hoofd daar geen zin in heeft of begrijpt waarom. Verschrikkelijk. Ik hoop dat er een correct etiket op geplakt kan worden, niet per se snel maar wel zo snel mogelijk.

    BeantwoordenVerwijderen
  39. Sarah, ik ben hier zo slecht in...maar echt, ook al krijg ik hier de passende woorden niet uit men toetsenbord gewrongen, toch denk ik aan je....

    BeantwoordenVerwijderen
  40. Ooit moeten ze toch vinden wat er scheelt en jouw een gepastere behandeling kunnen voorschrijven ???? Ongeloof hier ...
    Zorg vooral heel heel goed voor jezelf en ik hoop dat je snel wat meer grip krijgt op je eigen lijf ...

    BeantwoordenVerwijderen
  41. Hierbij een hart onder de riem van iemand die je niet kent, maar die wel enorm graag jouw verhalen leest en hoopt dat er duidelijkheid komt en je je snel wat beter gaat voelen!

    BeantwoordenVerwijderen
  42. moedig om dit voor ons neer te pennen... en ohja, ik ken dat gevoel van in je hoofd ongelooflijk actief en creatief zijn, maar met een lijf zitten dat vaak verstek geeft. Gelukkig kreeg ik wel een diagnose, en dat geeft dan misschien wel een bevestiging van wat je altijd al voelde. Ik hoop voor jou uit de grond van mijn hart dat er toch beterschap komt!!! Wat knap van jou dat je dan toch nog zoveel moois op jouw blog laat verschijnen!!! Hou de moed er in Sarah! Warme harteknuffel van mij, Hilde

    BeantwoordenVerwijderen
  43. Ik voel de pijn, maar ik lees ook de kracht in je prachtige woorden ... het moet gewoon goedkomen!

    BeantwoordenVerwijderen

Fijn dat je meeleest! Ik ben benieuwd te horen wat je van de maaksels denkt.

Zoeken in deze blog

Mogelijk gemaakt door Blogger.